GAZ LÂMBASI

...

İlköğretim Müdürü: "Dün de köylüler geldiler. Bizim köye ne zaman öğretmen vereceksiniz diye soruyorlardı. Okulu öğretmensizlik sebebiyle henüz açamamıştık. Ben de köyünüze atama yapılmış, kararname geldi. Öğretmen de herhalde yakında gelir demiştim. Hemen gelmeniz iyi oldu. Hayırlı, uğurlu olsun." dedi.

Müdür, köy ve okul hakkında bilgi verdi. Köye, ilçede pazar kurulan cuma günü dışında vasıta olmadığını, bu sebeple ancak taksi tutup gidebileceklerini öğrendiler.

İlköğretim Müdürüyle vedalaşıp dışarı çıktıktan sonra tuttukları taksiye bavullarını, eşyalarını yükleyip köye gitmek üzere yola koyuldular.

Dar ve bozuk toprak yolda hayli yüklü olan taksi, çok yavaş gidiyordu. Önde oturan babası şoförle sohbete başlamış, sorduğu sorularla çevre hakkında bilgi edinmeye çalışıyordu.

Ayşe, hem etrafı seyrediyor, hem de geçmişi düşünüyordu. Ankara'da doğup, büyümüş memur bir babanın tek kızıydı. Annesi ev hanımıydı. Zengin değillerdi. Ama yokluk da görmemişti. Lise sona gelinceye kadar çözemeyeceği pek önemli problemi olmadı. Lise sonda ise gireceği yüksek okul, dolayısıyla seçeceği meslek kendisini ve ailesini hayli meşgul etti.

Öğretmenlik mesleğini severdi. Ama hiçbir zaman aklından öğretmen olmayı geçirmemişti. Üniversite imtihanına girerken yaptığı tercihler arasında bulunan eğitim enstitüsünü de ailesinin etkisiyle yapmıştı. Zira onlara göre bir kız için en ideal meslek, ilkokul öğretmenliğiydi. İmtihan sonuçlan belli olup da eğitim enstitüsünü kazandığını öğrenince doğrusunu söylemek gerekirse pek sevinememişti.

İki yıllık okul devresi de bitmiş, ataması Kastamonu'ya yapılmıştı. Şimdi önünde yeni bir hayat vardı. Artık Ankara çok gerilerde tatlı bir hatıra olarak kalmıştı. Bakalım bu bozuk, tozlu yollar kendisini nereye götürecekti.

Uzun süre yılan gibi kıvrılan yolları tırmanarak ağaçlar arasından ilerleyen taksi, ulaştıkları doruktan aşağıya inmeye başladı. Karşısında şimdiye kadar görmediği şahane bir manzara vardı. Çamlar adeta göklere uzanıyor, bazı yerlerde ise neredeyse gökyüzü bile görünmez hâle geliyordu.

Bir süre sonra şoför: "İşte köy göründü." dedi. Aşağıda görülen, ağaçlar arasındaki on kadar evden başka bir şey değildi. Okul, diğer binaların içinde hemen belli oluyordu.

Muhtarı bulup, okula gittiler. Eşyalarını okula bitişik olan lojmana koyduktan sonra okulu gezdiler. Okul, tek bir sınıf ve küçük bîr müdür odasından ibaretti. Muhtar; "Temelini biz attık, gerisini de devlet yaptı." diye öğünerek konuştu, Okul çağında sekiz öğrenci olduğunu öğrendiler.

Muhtar, onları yemeğe davet etti. Yemek sonrası içilen çaydan sonra yerleşeceklerini söyleyerek izin istediler. Muhtar: "Ne ihtiyacınız varsa çekinmeden söyleyin. Elimizden geldiği kadar yardımcı oluruz." diyerek kendilerini uğurladı.

Yerleşmeleri akşama kadar sürdü. Perdelerini astılar, kilimlerini serdiler, portatif masa ve somyayı açıp yerleştirdiler. Lojmanı kısa zamanda sade bir şehir evi havasına büründüler.

Akşam olunca babası, eşyaların arasından daha önce adını duyduğu fakat hiç görmediği bir şey çıkardı. Bu bir gaz lâmbasıydı. Lâmbanın titrek ve cılız ışığıyla beraber içeriyi bir sessizlik kapladı, uzun süre konuşmadılar. Acaba medeniyetin kendisinde alışkanlık yaptığı bazı şeylerden nasıl vazgeçecekti? İlk defa elektriğin insan hayatında bu derece önemli olabileceğini düşündü.

Yattıktan sonra da uzun süre uyuyamadı. Babasıyla geri dönmeyi bile düşündü. Şimdiden annesini özlemişti. Ailesinden ve alıştığı çevreden kopması çok zor olacaktı. Gözleri buğulandı, gözyaşları yastığını ıslattı.

Sabah olduğunu dışarıdaki çocuk seslerinden anladı. Kalkıp perdeyi açtığı zaman önlüklerini giymiş, yakalarını takmış çocukların bahçede oynadıklarını gördü. Çocukların neşesi akşamki tedirginliğini alıp götürdü. Gözlerindeki hüzün birden sevince dönüştü. Bu çocukları bırakıp geri gidemezdi.

Bir hafta sonra babasını Ankara'ya uğurladı. Artık gaz lâmbasının titrek ışığı kendisine hüzün vermiyordu.(1)

(1) Siz Hiç Kastamonu’yu Gördünüz mü? / Mehmet Sayan

Kastamonu Belediye Başkanlığı Yayını

Etiketler :