GÖZYAŞI (HİKAYE)

...

Vali Rafet Bey, meydana topladığı halka heyecan içinde hitap ediyordu:

“Arkadaşlar, Allah'a şükürler olsun ki Sakarya Savaşı zaferle sonuçlandı. Bu zaferdeki payınızı hiç kimse inkâr edemez. Binlerce evlâdınızı savaşmak üzere cepheye yolladınız. Sizler de kadınınızla, erkeğinizle, çocuğunuzla cepheye zor şartlarda silâh taşıdınız. Kızılayımızın topladığı yardımları günü gününe cepheye ulaştırdınız. Yarın bu savaşın tarihini yazacak olanlar mutlaka hakkınızı teslim edeceklerdir. Şimdi savaş bitti. Gazilerimiz geri dönüyorlar. Bunların içinde çok sayıda yaralılar var. En kısa zamanda gelecek olan bu kahramanların tedavilerinin yapılabilmesi için hastaneler kurmamız gerektiği hakkında emir gelmiştir, Hemen kollan sıvayıp bu hastaneleri hazırlamak zorundayız. Kızılayımız toplayacağı yardımlarla bu işi organize edecektir. Hepinize güveniyorum. Yüce Allah'tan şehitlerimize rahmet, yaralı askerlerimize acil şifalar diliyorum.”

Yardım komitesi başkanlığına getirilen Lütfü Bey, Doktor Nuri Bey'le birlikte hemen çalışmalara başladı. Önce devlet hastanesinin kapasitesi artırıldı. Okullar bünyesinde ve Kırk Odalı Konak'ta yedi yüz yataklı hastaneler oluşturuldu. Şehir merkezinden, Daday, Taşköprü, Araç ve Safranbolu'dan toplanan yatak, yorgan, çarşaf ve karyolaların yanında sargı bezi olarak kullanılabilecek Devrekâni bezleri ve tülbentler de depolandı. Üç gün içinde hastaneler yaralı askerlerimizin barınmaları için hazır hâle getirildi.

Yaralı askerlerimizin ilk kafilesinin geliyor olduğu haberi şehirde heyecan yarattı. Halk, akın akın yaralılarımızı karşılamak için Olukbaşı'na gitmeye başladı.

Hüseyin Çavuş, oğlu Ali'yi dualarla Sakarya Savaşı'na yolladığı Olukbaşı'nda diğer insanlar gibi sabırsızlıkla beklemeye başladı. Zaman bir türlü geçmek bilmiyordu. Nihayet ilk kafile geldi. Gelenlerin içinde Ali yoktu. Ayrıca kimseden de Ali ile ilgili bilgi alamadı. İkinci ve üçüncü kafileden de Ali çıkmadı. Evlâtlarına kavuşan anne ve babaların sevincini gördükçe içinde bir burukluk meydana geliyordu.

Gelen yaralılar hastanelere yerleştiriliyor, Ankara ve Çankırı'dan gelen doktorlar yaralıları tedavi ediyorlardı. Sakarya'dan gelen yaralılarla hastaneler dolup taşmış, birçok yaralı kışlada ayakta tedavi edilmişti. Muhittin Paşa ve Vali Rafet Bey, hastaneleri ziyaret ederek gazilerin morallerini yükseltiyorlardı.

Sakarya Savaşı'nın coşkusu içindeki halk yaralı askerlere yardım toplamaya devam ediyordu. İsmail Habib Bey, Açıksöz'de yazdığı yazılarla, Lise Öğretmenleri Musa Kazım Bey ve Zühtü Efendi ise düzenledikleri konferanslarla halkı yardımlara teşvik ediyorlardı. Kızılay Kadınlar Şubesi bir sergi açarak üç bin bilet satmış, bu faaliyetin geliri ile de yaralı askerlerimize giyecek eşyaları ve sargı bezi alınmıştı. Bu arada İnebolu'dan toplanan para yardımı da Kızılay'a ulaştı. Okullar, gençlik dernekleri adeta millî duyguların doruğa ulaştığı yerler haline gelmişti.

Bu arada şehit düşen askerlerin kara haberleri de arkadaşları tarafından ailelerine ulaştırılmaya başladı. Birçok evden feryatlar yükseliyor, yürekler parçalanıyordu.

Hüseyin Çavuş'un günler geçtikçe sabırsızlığı artıyor, gece gündüz Olukbaşı'ndan ayrılmıyor, gözleri yollarda Ali'sini bekliyordu.

İkinci hafta gelen kafilelerden birinde komşularının oğlu Cemal'i gören Hüseyin Çavuş sevinçle Cemal'in yanına gitti. "Hoş geldin oğul. İnşallah Ali'den hayırlı haberler getirmişsindir." dedi. Cemal, bir süre bir şey diyemedi. Boğazına bir şey düğümlenmişti sanki. Birden gözlerinden yaşlar yuvarlandı. Hüseyin Çavuş'un sevinci hüzne dönüşüverdi: "Yoksa, Cemal'im..." diyebildi. Cemal: " Hüseyin Amca, Ali Sakarya'da şehit düştü. Başın sağolsun." diyebildi.

Hüseyin Çavuş ve Cemal birbirlerine sarılıp ağlamaya başladılar. Bu acı tablo, onları seyreden herkesi derin üzüntüye boğdu…(1)

(1) Siz Hiç Kastamonu’yu Gördünüz mü? / Mehmet SAYAN

Kastamonu Belediye Başkanlığı Yayını

Etiketler :